Indie
W Indiach ważnym elementem tradycyjnego damskiego stroju ślubnego jest sari. Tę szatę o starożytnym rodowodzie wykonuje się z jednego pasma materiału o długości kilku metrów, które można drapować na wiele sposobów. Sari stanowi najbardziej charakterystyczny element tradycyjnego stroju indyjskiego i wiele mieszkanek Indii nosi je na co dzień. Wersję ślubną cechuje natomiast odświętny charakter. Wykonuje się ją z barwionego na kolor czerwony jedwabiu i bogato zdobi złotymi wstawkami. W sari na ślubnym kobiercu stają nie tylko hinduski, ale również indyjskie chrześcijanki. Wówczas szata najczęściej przybiera białą, kremową lub złotą barwę.
Chiny
Kolorem dominującym podczas tradycyjnych chińskich ceremonii ślubnych jest czerwień, która symbolizuje szczęście i pomyślność. Tradycyjny damski strój ślubny składa się z czerwonej szaty i charakterystycznego nakrycia głowy – korony z motywami feniksów i smoków wykonanej z piór zimorodka, pereł i kamieni szlachetnych. Wywodzi się ona z czasów dynastii Ming, kiedy to stanowiła nakrycie głowy noszone przez kobiety z wyższych sfer podczas formalnych okazji. Tradycyjne stroje dominują dziś przede wszystkim na Tajwanie. W Chinach kontynentalnych moda ślubna jest bardziej zróżnicowana i wiele pań decyduje się na białe lub czerwone suknie w zachodnim stylu.
Japonia
Tradycyjne obrzędy ślubne w Japonii odbywają się zgodnie ze wskazaniami szintoizmu. Kostium ślubny pani młodej składa się z kimono, któremu towarzyszą japońskie sandały na koturnach. Głowę kobiety zdobi charakterystyczne nakrycie mające zakryć jej „rogi” zazdrości i egoizmu. Stanowi ono symbol kobiecego posłuszeństwa w małżeństwie. Kolor szaty ślubnej najczęściej jest śnieżnobiały, czasem zawiera czerwone wstawki. W przeszłości również skóra kobiety była malowana na biało. Wbrew pozorom szintoistyczny obrzęd ślubny ma dość krótką historię. Pojawił się dopiero z końcem XIX-wieku w ramach inspirowanej przez władze akcji popularyzowania rodzimej japońskiej religii. Obecnie śluby w tym stylu tracą popularność, a coraz więcej par, niezależnie od wyznawanej religii, decyduje się na ceremonie naśladujące zachodnie wzory.
Europa
Podróżując po świecie, możemy napotkać białą suknię ślubną pod każdą szerokością geograficzną, również w miejscach, gdzie funkcjonuje w oderwaniu od lokalnej kultury i religii. Choć może nawiązywać krojem do miejscowych tradycji, jej rodowód jest bez wątpienia europejski. – Współcześnie dla mieszkańców Europy i Stanów Zjednoczonych biała suknia ślubna zdaje się być elementem odwiecznej tradycji. W rzeczywistości jednak jej historia jest dość krótka – opowiada Piotr Chalimoniuk z centrum lotniczego Sky4Fly.net. Wszystko zaczęło się w 1840 roku, gdy na ślubnym kobiercu stanęła ubrana w śnieżnobiałą suknię królowa Wiktoria. Zdjęcie z uroczystości obiegło świat, dając początek modzie, która trwa do dziś. Brytyjską władczynie szybko zaczęły naśladować inne arystokratki, a niepraktyczna biel sukni ślubnej pierwotnie podkreślała przede wszystkim wysoki status materialny wychodzącej za mąż kobiety. Z czasem zwyczaj upowszechnił się wśród wszystkich klas społecznych i dopiero wtórnie przypisano białej sukni ślubnej symbolizowanie niewinności i dziewictwa.
