Uważam jednak, że potrzeba wyrażenia tego, czym jest piękno i jak je interpretujemy, towarzyszy każdemu podczas wielu rozmów – jakże często słyszymy, że piękno ma się w sobie lub, że pięknem nie jest sama uroda. Słowo jest tak pojemne i ogólne, że postanowiłem zajrzeć do współczesnej encyklopedii wiedzy i przeczytać, co na temat piękna napisano w Wikipedii. Przywołuję tu definicję, którą warto poznać, bo jak często zdarza nam się czytać opis piękna? Oto cytat:
„Piękno – pozytywna właściwość estetyczna bytu wynikająca z zachowania proporcji, harmonii barw, dźwięków, stosowności, umiaru i użyteczności, odbierana przez zmysły. Istnieje piękno idealne, duchowe, moralne, naturalne, cielesne, obiektywne i subiektywne. Pojęcie to jest silnie związane z teorią estetyki, prawdy i dobra. W metafizyce, piękno jest jedną z transcendentalnych właściwości bytu, wyrażającą jego scalenie, przejrzystość, proporcję wewnętrzną tworzyw bytu oraz doskonałość”.
Po przeczytaniu tej definicji uzmysławiamy sobie, że piękno to nie jest jakaś powierzchowna i być może banalna definicja, lecz wartość sama w sobie wynikająca z wielu cech i właściwości. Wartość, o której rozmyślali tak wielcy myśliciele, jak Arystoteles czy św. Tomasz z Akwinu.
Mam wrażenie, że świadomość znaczenia i wartości tego pojęcia zanika w dzisiejszych czasach. Przyjrzyjmy się często czynionemu pod adresem Pań komplementowi typu: „pięknie wyglądasz”. Jak często pomyślały Panie, że może on oznaczać coś więcej niż zwykłe wyznanie? Coś więcej niż próbę zaczepienia? Być może nieudanego flirtu?… Z drugiej strony czy zdarzyło się Paniom usłyszeć komplement pod tytułem „pięknie dziś wyglądasz, w pełni zachowujesz proporcje, które przenoszą mnie do transcendentalnych właściwości bytu”? Próba pełniejszego rozwinięcia myśli i przytoczenie definicji piękna, naraziłoby nadawcę tych słów na niezrozumienie. Być może spowszednienie pojęcia piękna w dzisiejszych czasach wynika z jednego prostego faktu – wielu z nas piękno stawia na równi z opisem wyglądu fizycznego. Rzadko kiedy mówimy komuś „masz piękny charakter” lub „piękną masz duszę” albo „pięknie się zachowujesz” – sądzę zresztą, że to ostatnie stwierdzenie wielu z nas odebrałoby jako ironię i krytykę, a nie jako pochwałę.
Piękno jako wymiar estetyczny jest chwilowym doznaniem, przemijającym uczuciem, chwilą radości. Tymczasem piękno odkryte w drugiej osobie, w jej charakterze, wnętrzu, sposobie zachowania się jest doznaniem towarzyszącym nam zawsze i choć mogą je przysłaniać różne wady, słabości czy trudności, to tkwi tam zawsze.
